Фото: Марија Кјара Пакара
Националниот центар за уметност и култура на Џорџ Помпиду, отворен за јавноста во јануари, 31 1977, се наоѓа во Париз на улицата Беабур 19, па затоа е познат и на француски како Beabourg. Зградата е дело на Студио пијано и Роџерс.
Субјективно сомнително по изглед (не случајна одлика), Центарот е објективно скоро совршено дело бидејќи совршено реагира на целта на нејзиното реализирање, односно создавање на соодветна структура за секакви културни манифестации за да се запре падот на Париз од уметничката сцена и да го задржи својот статус како важно сценарио за современа уметност ширум светот, желбата да се отвори француската креативност кон светот и желбата да се создаде во главниот град голем споменик што би претставувал архитектура од втората половина од дваесеттиот век, што во тоа време имало мало значење.
Всушност, овој објект може да се смета како „споменик“ кој има за цел да ја удри популарната имагинација, бидејќи станува збор за вистинска рекламна машина, дури и изборот на нејзината локација е провокативен, односно вметнување хипертехнолошка и механичка структура во толку совршено карактеризирана историска средина.
Фото: Марија Кјара ПакараТака, трендот на современата архитектура го носи името Висока Технологија.
Фото: Марија Кјара Пакара
Фото: Марија Кјара Пакара
Фото: Марија Кјара Пакара
Конкурсот за проект беше објавен од претседателот на јавноста Georgeорџ Помпиду и беше избран, избран меѓу другите 681 проект, од многу младата, а потоа непозната Ричард Роџерс e Ренцо Пијано.
Овие двајца архитекти успеаја да одговорат на потребите што клиентот ги бараше преку огорченоста на бесплатната пината, методологија типична за хај-тек: фабриката се повторува за пет ката во височина, голема флексибилност што се претвора во неутрален внатрешен простор, во овој случај правоаголник 50 × 70, достапен за сите можни внатрешни споеви благодарение на движењето долж периметарот на конструкциите и системите.
Фото: Марија Кјара Пакара
Големата иновација на центарот Помпиду лежи токму во ова, поместувањето на статичките елементи, системите, врските, скалите и лифтовите и сл. На пликот, дотогаш секоја конструкција, дури и најиновативната, имаше грижа, ако не и да се сокрие, барем да не ги изложуваат своите „тајни“. Иако ова е наменето да произлезе од чисти функционални потреби, тоа всушност се претвора во стилско истражување.
Доказ за тоа е надворешното скалило, присутно во главната фасада, еден вид стаклен тунел, со право идентификуван со својот жив проток на посетители, како најозначениот елемент на целиот состав.
Фото: Марија Кјара Пакара
Фото: Марија Кјара Пакара
Фото: Марија Кјара Пакара
Додека е во секундарната фасада, тој е целосно пресечен од каналите на системите кои, сепак, закривувајќи се нагоре, исто така, го одредуваат обемот на зградата од оваа страна.
Фото: Марија Кјара Пакара
Фото: Вирџилио Конти
Фото: Марија Кјара Пакара
На кратко, архитектура која е совршено спроведувана повеќе од една деценија, што често прави емисија на високо ниво заедно со настаните што ги води.
Ова е доволно за да стане „споменик“ на современата архитектура.
